Ergens halverwege de jaren 90 kwam ik in aanraking met Jiu-Jitsu bij sportschool Hans Roos. Ik had al verschillende vechtsporten in de Hoekse Waard geprobeerd zonder hier een goed gevoel aan over te houden.
Sportschool Hans Roos voelde direct als een warm bad. Je werd met respect behandeld door iedereen ongeacht het niveau dat je had. Plezier en de liefde voor de budo sport is mij uit die tijd vooral bijgebleven en hebben mij vind ik zelf geholpen een gebalanceerd mens te worden. Na enkele jaren haakte ik af door een loopbaan bij defensie en ondanks een sportief leven heb ik het nergens meer zo naar mijn zin gehad als bij sportschool Hans Roos.
Inmiddels werk ik al heel wat jaren in de verstandelijk gehandicapten zorg met cliënten met zware gedrags problemen. Na al die jaren helpen mijn ervaringen met Jiu Jitsu mij nog steeds. Het helpt mij om agressieve cliënten op een evenwichtige en zelfverzekerde manier te begeleiden.
Begrijp mij niet verkeerd ik bedoel dus niet rondlopen met een houding dat je iedereen die agressief is wel even een lesje zal leren maar wel dat je ze met respect en zonder angst benaderd waardoor cliënten zich veilig voelen.
Mocht ik mij toch moeten verdedigen weet ik dat ik dit kan zonder de ander te beschadigen. In zekere zin kan ik zeggen dat Jiu Jitsu mij ooit het leven heeft gered nadat ik aangevallen werd door een cliënt met een handbijl waarbij ik hem volledig op de automatische piloot ontwapende en in bedwang kon houden zonder verdere schade dan een vervelende herinnering toe te brengen.
Het feit dat ik een half uur later met deze cliënt gezellig een bakje koffie zat te drinken komt mede door het respect voor de ander dat mij is bijgebracht door Hans Roos en dat is waar Budo voor mij toch voor staat.
En nu zie ik mijn eigen zoon bij zijn eerste Judo lessen bij Hans Roos en weet ik dat hij de zelfde wijze les mee zal krijgen in zijn leven en ja dan glim ik toch van trots.